Podróżując po malowniczym regionie Dolomitów, natknąłem się na tajemniczą, opuszczoną wioskę ukrytą w gęstych lasach. Było to miejsce, którego nie znajdowało się na żadnej mapie turystycznej, a jego istnienie wydawało się zapomniane nawet przez lokalnych mieszkańców. Droga do niej prowadziła przez kręte ścieżki, porośnięte mchem i zasłonięte konarami drzew. Gdy dotarłem do miejsca, od razu poczułem niezwykłą atmosferę – czas wydawał się tu zatrzymać. Kamienne domy z wybitymi oknami, zarośnięte dzikim bluszczem, stały w milczeniu, jakby strzegły dawno zapomnianych sekretów. W powietrzu unosiła się mieszanka zapachu sosen i wilgoci, która sprawiała, że miejsce to wydawało się jeszcze bardziej odizolowane od świata.

Podczas jednej z moich podróży do Ameryki Środkowej natrafiłem na miejsce, które na zawsze zostanie w mojej pamięci. W poszukiwaniu mniej uczęszczanych szlaków, dotarłem do małej, zapomnianej przez czas wioski położonej na obrzeżach dżungli. Mieszkańcy, choć życzliwi, spoglądali na mnie z pewnym dystansem, jakby wiedzieli coś, czego ja jeszcze nie rozumiałem. Jeden z miejscowych, starszy człowiek o głębokich, przenikliwych oczach, powiedział mi o ukrytych ruinach w głębi dżungli, do których nikt od dawna nie chodził. Powiedział, że to miejsce owiane jest tajemnicą i tylko nieliczni śmiałkowie decydowali się na wyprawę w tamtym kierunku.

Podczas mojej ostatniej podróży po Polsce natknąłem się na miasteczko, o którym nikt wcześniej mi nie wspominał. To miejsce, ukryte na krawędzi gęstego lasu, miało coś magnetycznego. Droga wiodła przez wijące się serpentyny, które co jakiś czas odsłaniały widok na malownicze doliny, aż w końcu trafiłem do małego rynku, otoczonego starymi, drewnianymi domami. Każdy z budynków miał swój niepowtarzalny charakter, a na środku placu znajdowała się stara, kamienna studnia, wokół której krążyły legendy.

W samym sercu górskich szlaków, wśród zielonych dolin i malowniczych grani, znajduje się miejsce, o którym wiedzą tylko nieliczni. To małe, zapomniane miasteczko, które lokalni mieszkańcy nazywają „Cichym Zakątkiem”. Jego historia sięga setek lat wstecz, kiedy było tętniącą życiem osadą, pełną rzemieślników, rolników i podróżników, którzy odpoczywali tutaj przed dalszą wędrówką przez góry.

Był to jeden z tych dni, kiedy wszystko zapowiadało zwykłą, spokojną wyprawę w góry. Świeże, jesienne powietrze, miękki dźwięk liści szeleszczących pod stopami i delikatny wiatr muskający twarz. Wybrałem szlak, który polecili mi lokalni mieszkańcy – niezbyt popularny, ale podobno pełen pięknych widoków i dzikiej natury. Celem mojej wędrówki była niewielka górska wioska, ukryta w dolinie, o której krążyły legendy.